Um málefni Palestínu
Ræða sem sendiherra Ísraels, Ron Prosor, hélt á Allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna er mikilvægt yfirlit yfir nútímasögu Ísraels.
Ræða flutt á Allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna, 24. nóvember 2014
Ég stend frammi fyrir heiminum sem stoltur fulltrúi Ísraelsríkis og þjóðar gyðinga. Ég ber höfuðið hátt frammi fyrir ykkur vitandi að sannleikurinn og siðalögmálin eru mín megin. Og samt þá stend ég hér vitandi að í dag, á þessu þingi, mun sannleikanum verða umsnúið og siðalögmálum kastað fyrir róða.
Staðreyndir málsins eru þær að þegar alþjóðasamfélagið talar um deiluna á milli Ísraels og Palestínu þá skellur á þoka og hylur alla rökvísi og siðferðilegan hreinleika. Afleiðingarnar eru ekki hagsýnispólitík heldur fjarstæðupólitík.
Að heimurinn skuli stöðugt beina sjónum sínum að átökunum á milli Ísrael og Palestínu er ranglátt í garð tuga milljóna fórnarlamba harðstjórnar og hryðjuverka í Austurlöndum nær. Í þessum töluðu orðum eru róttækir öfgamenn að taka Yazidi-fólk, Baháí-fólk, Kúrda, kristna menn og múslíma af lífi og hrekja þá úr landi sem nemur þúsund manns í hverjum mánuði.
Hversu margar ályktanir, sem beint var að þessum vanda, voru afgreiddar hér í síðustu viku? Og hversu margir aukafundir voru haldnir vegna þess? Svarið er engir. Hvað segir þetta um alþjóðlega umhyggju fyrir mannslífum? Ekki mikið, en þetta segir heilmargt um hræsnina í alþjóðasamfélaginu.
Deilur okkar snúast ekki um palestínska ríkið heldur um tilveru hins gyðinglega ríkis.
Ég stend frammi fyrir ykkur til að segja sannleikann. Af þeim 300 milljónum aröbum í Austurlöndum nær og Norður-Afríku þá er minna en hálft prósent af þeim fjölda sannarlega frjáls – og það fólk er allt borgarar Ísraelsríkis.
Ísraelskir arabar eru meðal best menntuðu araba í heiminum. Þeir eru læknar og skurðlæknar í fremstu röð, þeir eru kosnir á þing okkar og þeir þjóna sem dómarar við hæstarétt okkar. Milljónir manna og kvenna í Austurlöndum nær myndu fagna þessum tækifærum og frelsi.
Engu að síður þá mun þjóð eftir þjóð koma upp í þennan ræðustól í dag og gagnrýna Ísrael; þetta litla lýðræðisland á svæði sem er plagað af harðstjórn og áþján.
Haturshátíð
Deila okkar hefur aldrei snúist um stofnun Palestínuríkis. Hún hefur alltaf snúist um tilveru hins gyðinglega ríkis.
Upp á viku fyrir sextíu og sjö árum síðan, þann 29. nóvember 1947, voru Sameinuðu þjóðirnar með kosningu um skiptingu landsins upp í gyðingaríki og arabaríki. Gyðingar sögðu einfaldlega já. Arabar sögðu nei. En þeir sögðu ekki bara nei. Egyptaland, Jórdanía, Sýrland, Írak, Saudi Arabía og Líbanon hófu gereyðingarstríð gegn hinu nýstofnaða ríki okkar.
Þetta er hinn sögulegi sannleikur sem arabar reyna að skrumskæla. Hin sögulegu mistök araba halda áfram að hafa áhrif; með lífum sem glatast í stríði, lífum sem glatast í hryðjuverkum og lífum sem eru varanlega sködduð vegna þröngra pólitískra hagsmuna.
Samkvæmt Sameinuðu þjóðunum þurftu um 700.000 Palestínumenn að yfirgefa heimili sín í stríði sem arabar sjálfir komu af stað. Á sama tíma voru um 850.000 gyðingar neyddir til að flýja frá arabalöndum.
Hvers vegna er það svo, 67 árum seinna, að þessi stofnun hefur algerlega gleymt landflótta gyðinga en landflótti Palestínumanna er efni árlegrar þrætu?
Munurinn liggur í því að Ísrael gerði sitt ýtrasta til að samlaga gyðingana sem voru á flótta að samfélaginu. Arabar gerðu hið gagnstæða.
Mesta kúgun palestínsku þjóðarinnar á sér stað meðal arabaþjóða. Á flestum stöðum í arabaheiminum er Palestínumönnum neitað um ríkisborgararétt og þeir verða fyrir harkalegri mismunun. Þeim mega ekki eiga land og eru hindraðir í að ganga inn í ákveðnar starfsstéttir.
Og samt er ekki minnst á einn – ekki einn einasta – af þessum glæpum í ályktuninni sem liggur fyrir framan ykkur.
Ef ykkur væri sannarlega umhugað um bágar aðstæður Palestínufólks þá myndi vera ein, bara ein, ályktun sem beindist að þeim þúsundum Palestínumanna sem eru drepnir í Sýrlandi. Og ef ykkur væri innilega umhugað um Palestínumenn þá væri að minnsta kosti ein ályktun sem fordæmdi meðferð Palestínumanna í líbönskum flóttamannabúðum.
En svo er ekki. Ástæðan er sú að umræðurnar í dag snúast ekki um að tala fyrir friði eða tala fyrir hönd palestínsku þjóðarinnar; þær snúast um að tala gegn Ísrael. Þetta er ekkert nema haturs- og áfellishátíð gegn Ísrael.
Fyrirbyggjandi árás
Evrópuþjóðirnar halda því fram að þær standi fyrir frelsi, jafnrétti og bræðralag en ekkert gæti verið fjarri sannleikanum.
Ég heyri evrópska leiðtoga oft lýsa því yfir að Ísrael eigi rétt á að vera til innan öruggra landamæra. Það er mjög fallega sagt. En ég verð að segja; það hljómar álíka gáfulega í mínum eyrum og að standa hér og kunngjöra að Svíþjóð eigi rétt á að vera til innan öruggra landamæra.
Þegar um er að ræða öryggismál hefur Ísrael lært þá dýru lexíu að það getur ekki treyst á aðra – og sannarlega ekki Evrópu.
Árið 1973, á Yom Kippur, helgasta degi gyðinga, hófu aðliggjandi arabaþjóðir árás gegn Ísrael. Á klukkustundunum áður en stríðið byrjaði tók Golda Meir, forsætisráðherra okkar, þá erfiðu ákvörðun að hefja ekki árás áður en ráðrúm gæfist til gagnaðgerða. Ríkisstjórn Ísraels vissi að ef við myndum hefja fyrirbyggjandi árás þá myndum við glata stuðningi alþjóðasamfélagsins.
Þegar herir araba sóttu fram á öllum vígstöðvum varð ástandið í Ísrael grafalvarlegt. Tölur um mannfall hækkuðu og vopnabirgðir okkar voru orðnar hættulega litlar. Á þessari neyðarstundu samþykktu Nixon forseti og Henry Kissinger utanríkisráðherra að senda Galaxy-flugvélar hlaðnar skriðdrekum og vopnum til að endurnýja birgðir okkar. Eina vandamálið var að vélarnar þurftu að taka eldsneyti á leiðinni til Ísrael.
Arabalöndin þjörmuðu að okkur og tilveru okkar var ógnað og samt var Evrópa ekki einu sinni tilbúin til að leyfa flugvélunum að taka eldsneyti. Bandaríkin stigu enn einu sinni fram og sömdu um að vélarnar fengju eldsneyti á Azoreyjum.
Ríkisstjórn og þjóð Ísraels mun aldrei gleyma að þegar tilvera okkar var í húfi þá var aðeins eitt land sem kom okkur til hjálpar: Bandaríki Norður Ameríku.
Ísrael er þreytt á innantómum loforðum Evrópuleiðtoga. Gyðingar hafa gott minni. Við gleymum aldrei að þið brugðust okkur á fimmta áratugnum. Þið brugðust okkur 1973. Og þið bregðist okkur aftur í dag.
Hvert einasta Evrópuþing sem kaus ótímanlega og einhliða að viðurkenna palestínskt ríki gefur Palestínumönnum nákvæmlega það sem þeir vilja: ríkisstöðu án friðar. Með því að rétta þeim ríki á silfurfati þá eruð þið að verðlauna einhliða aðgerðir og taka burt allan hvata fyrir Palestínumenn til að gera samkomulag eða miðla málum eða hafna ofbeldi. Þið sendið þau skilaboð að palestínsk yfirvöld geti setið í stjórn með hryðjuverkamönnum og hvatt til ofbeldis gegn Ísraels án nokkurra afleiðinga.
Fyrsta Evrópusambandslandið til að viðurkenna palestínskt ríki var Svíþjóð. Það er hægt að velta vöngum yfir því hvers vegna sænska ríkisstjórnin var svona áköf í að taka þetta skref. Þegar um er að ræða önnur átök á okkar svæði þá kallar sænska ríkisstjórnin eftir viðræðum á milli aðila en þegar Palestínumenn eiga í hlut, og það kemur nú aldeilis á óvart, þá rúlla þeir út rauða dreglinum.
Söder utanríkisráðherra heldur ef til vill að hún sé hér til að fagna svokallaðri „sögulegri viðurkenningu“ ríkisstjórnar sinnar þegar raunveruleikinn er að þetta er ekkert annað er söguleg mistök.
Sænska ríkisstjórnin kann að vera gestgjafi hinna göfugu Nóbelsverðlauna en það er ekkert göfugt við kaldrifjaða pólitíska baráttu þeirra við að friða araba í því augnamiði að fá sæti í Öryggisráðinu. Þjóðir í Öryggisráðinu ættu að sýna dómgreind, næmi og tilfinningu. Jæja, sænska ríkisstjórnin hefur ekki sýnt af sér dómgreind, næmi eða tilfinningu. Bara vitleysu.
Í staðinn lærði Ísrael þá erfiðu lexíu að það að hlusta á alþjóðasamfélagið getur haft hræðilegar afleiðingar í för með sér. Árið 2005 tókum við einhliða ákvörðun um að leggja niður allt landnám og færðum alla borgara af Gazasvæðinu. Færði það okkur eitthvað nær friði? Öðru nær. Það auðveldaði Íran að senda sína staðgengla, hryðjuverkamenn, til að koma upp virki á þröskuldinum hjá okkur.
Ég get sannfært ykkur um að við gerum ekki sömu mistök aftur. Þegar kemur að öryggi okkar þá hvorki getum við né viljum reiða okkur á aðra: Ísrael verður að geta varið sig sjálft.
Óbreytt ástand
Ísraelsríki er land forfeðra okkar: Abrahams, Ísaks og Jakobs. Landið sem Móses leiddi fólkið til, þar sem Davíð byggði höll sína, þar sem Salómon byggði musterið og þar sem Jesaja sá sýn um eilífan frið.
Í þúsundir ára hafa gyðingar lifað samfellt í Ísraelslandi. Við þraukuðum í gegnum ris og fall assírska, babýlónska, gríska og rómverska heimsveldisins. Og við þraukuðum í gegnum árþúsundir af ofsóknum, brottrekstri og krossferðum. Böndin á milli gyðingaþjóðarinnar og lands hennar eru óslítandi.
Ekkert getur breytt hinum einfalda sannleika: Ísraelsríki er heimili okkar og Jerúsalem er okkar eilífa höfuðborg.
Um leið þá gerum við okkur grein fyrir að Jerúsalem hefur sérstaka merkingu fyrir önnur trúarbrögð. Undir alræðisvaldi Ísraelsríkis þá getur allt fólk – og ég vil endurtaka það, allt fólk – án tillits til trúar eða þjóðernis heimsótt hina helgu staði borgarinnar. Og þannig ætlum við að halda því. Þeir einu sem reyna að breyta þessari stöðu á Musterishæðinni eru palestínskir leiðtogar.
Abbas forseti segir þjóð sinni að gyðingar séu að spilla Musterishæðinni. Hann hefur kallað eftir aðgerðadögum og hvatt Palestínumenn til að hindra gyðinga í því að heimsækja Musterishæðina með (og ég vitna beint í hann) „öllum mögulegum ráðum“. Þessi orð eru jafn óábyrg og þau eru óviðunandi.
Maður þarf ekki að vera kaþólskur til að heimsækja Vatíkanið, maður þarf ekki að vera gyðingur til að heimsækja Grátmúrinn en sumir Palestínumenn vildu gjarnan sjá þann dag þegar eingöngu múslímar fá að heimsækja Musterishæðina.
Þið, alþjóðasamfélagið, eruð að hjálpa öfga- og ofstækismönnum. Þið, sem predikið umburðarlyndi og trúfrelsi, ættuð að skammast ykkar. Ísrael lætur þetta aldrei gerast. Við ætlum að vera viss um að þessi helgi staður verði áfram og alltaf opinn öllu fólki, sama hvaða trúarbrögð það aðhyllist.
Þrá eftir friði
Enginn þráir frið meira en Ísrael. Enginn þarf að útskýra mikilvægi friðar fyrir foreldrum sem hafa sent barnið sitt til að verja föðurlandið. Enginn þekkir hættuna á velgengni eða mistökum betur en við Ísraelsmenn. Fólk Ísraels hefur grátið of mörgum tárum og jarðað of marga syni og dætur.
Við erum tilbúin fyrir frið en við erum ekki barnaleg. Öryggi Ísraels er mest um vert. Aðeins sterkt og tryggt Ísrael getur náð fram alhliða friði.
Eftir síðasta mánuð má öllum vera ljóst að Ísrael hefur mikla og tafarlausa þörf fyrir öryggisráðstafanir. Á síðustu vikum hafa palestínskir hryðjuverkamenn skotið og stungið þegna okkar og tvisvar ekið bílum sínum inn í hóp gangandi vegfarenda. Aðeins fyrir nokkrum dögum gerðu hryðjuverkamenn, vopnaðir öxum og byssum, grimmilega árás á gyðinga við morgunbænir. Við höfum náð þeim áfanga að íbúar Ísraels geta ekki einu sinni fundið griðastað frá hryðjuverkum innan helgi samkunduhússins.
Þessar árásir koma ekki úr neinu tómarúmi. Þær eru afleiðingar margra ára innrætingar og undirróðurs. Gyðinglegur málsháttur segir svo: „Tungan hefur vald yfir bæði dauða og lífi.“
Sem gyðingur og Ísraelsmaður þá veit ég, með algerri vissu, að þegar óvinir okkar segjast vilja ráðast á okkur þá eru þeir að meina það.
Stofnskrá Hamas segir fyrir um gereyðingu Ísraels og morð á gyðingum um allan heim. Árum saman hafa Hamas og önnur hryðjuverkasamtök sent sjálfsvígssprengjumenn inn í borgir okkar, skotið eldflaugum inn í bæina okkar og sent hryðjuverkamenn til að ræna og myrða fólkið okkar.
Og hvað um yfirvöld í Palestínu? Þau leiða skipulagða herferð undirróðurs. Í skólum er börnum kennt að „Palestína“ muni teygja sig frá ánni Jórdan til Miðjarðarhafsins. Í moskum dreifa trúarleiðtogar háskalegum áróðri og saka gyðinga um að eyðileggja helga staði múslíma. Á íþróttaleikvöngum eru íþróttalið nefnd eftir hryðjuverkamönnum. Og í dagblöðum hvetja skopteikningar Palestínumenn til hryðjuverkaárása gegn Ísrael.
Í flestum löndum heimsins vaxa börn úr grasi við að horfa á teiknimyndir af Mikka mús syngjandi og dansandi. Palestínsk börn alast líka upp við að horfa á Mikka mús en í ríkissjónvarpi Palestínu dansar skrumskæld fígúra, klædd eins og Mikki mús, um með sprengjubelti og kyrjar: „Dauði yfir Ameríku og dauði yfir gyðingum.“
Ég skora á ykkur að standa upp hér í dag og gera eitthvað uppbyggilegt til tilbreytingar. Að fordæma ofbeldið opinberlega, fordæma undirróðurinn og fordæma þessa hatursmenningu.
Flestir halda að kjarni málsins sé að átökin séu á milli gyðinga og araba eða Ísraelsmanna og Palestínumanna. Þeir hafa rangt fyrir sér. Baráttan sem við erum vitni að er barátta á milli þeirra sem fagna lífinu og þeirra sem lofsyngja dauðann.
Eftir grimmilega árásina í samkunduhúsi gyðinga brutust út fagnaðarlæti í palestínskum borgum og bæjum. Fólk dansaði á götum úti og dreifði sælgæti. Ungir karlmenn stilltu sér upp með axir, í hátölurum moskna voru hrópaðar heillaóskir og árásarmennirnir voru hylltir sem „píslarvottar“ og „hetjur“.
Þetta er ekki í fyrsta skipti sem við höfum séð Palestínumenn fagna morðum á saklausum borgurum. Við sjáum þá gleðjast eftir allar hryðjuverkaárásir gegn ísraelskum borgurum og þeir fóru út á strætin til að fagna árásunum á World Trade Center 11. september, hér í New York.
Ímyndið ykkur hvers konar ríki svona samfélag myndi geta af sér. Þarfnast Austurlönd nær virkilega enn eins ógnarríkisins? Sumir meðlimir alþjóðasamfélagsins eru að ýta undir tilurð þess.
Gyðingastjarnan
Þegar við gengum í Sameinuðu þjóðirnar þá gengum við fram hjá þjóðfánum allra 193 aðildarríkjanna. Ef maður tekur sér tíma til að telja þá kemur í ljós að það eru fimmtán fánar með hálfmána og tuttugu og fimm fánar með krossi. Og að það er einn fáni með stjörnu Davíðs. Meðal allra þjóða heimsins þá er eitt ríki – aðeins eitt lítið ríki fyrir þjóð gyðinga.
Og fyrir sumt fólk þá er það of einu of mikið.
Þar sem ég stend frammi fyrir ykkur í dag þá minnist ég allra þeirra ára sem þjóð gyðinga hefur borgað fyrir fávisku og tómlæti heimsins með blóði. Þessir dagar eru liðnir.
Við munum aldrei biðjast afsökunar á að vera frjáls og sjálfstæð þjóð í okkar fullvalda ríki. Og við munum aldrei biðjast afsökunar á að verja okkur sjálf.
Við þjóðirnar sem halda áfram að láta fordóma ríkja yfir sannleikanum þá segir ég: „Ég ákæri.“
Ég ásaka ykkur um hræsni. Ég ásaka ykkur um tvöfeldni.
Ég saka ykkur um að auðvelda þeim, sem leitast við að eyða ríki okkar, að gera það á löglegan hátt.
Ég saka ykkur um að tala um rétt Ísraels til að sjálfsvarnar en neita honum þegar á reynir.
Og ég saka ykkur um að krefja Ísraelsmenn um eftirgjöf en biðja ekki um neitt frá Palestínumönnum.
Í ljósi þessara ásakana er niðurstaðan skýr. Þið eruð ekki hlynnt friði og þið eruð ekki hliðholl palestínsku þjóðinni. Þið eruð einfaldlega á móti Ísrael.
Meðlimir alþjóðasamfélagsins þurfa að velja.
Þið getið viðurkennt Ísrael sem þjóðríki gyðinga eða heimilað palestínskum stjórnvöldum að afneita sögu okkar án afleiðinga.
Þið getið lýst opinberlega yfir að það er ekkert til í svokallaðri „kröfu um heimkomu“ eða þið getið leyft þessari kröfu að vera áfram aðal ásteytingarsteinninn í hvaða friðarsamkomulagi sem er.
Þið getið unnið að því að binda endi á palestínskan undirróður eða staðið hjá og leyft hatri og ofstæki að festa rætur hjá komandi kynslóðum.
Þið getið viðurkennt palestínska ríkið ótímanlega eða þið getið hvatt palestínsk yfirvöld til að rjúfa samning sinn við Hamas og snúa sér aftur að beinum samningaviðræðum.
Þið eigið valið. Þið getið haldið áfram að leiða Palestínumenn á villigötur eða greitt götuna til raunverulegs og endanlegs friðar.
Ron Prosor
000
https://jonasg-egi.blog.is/blog/jonasg-egi/entry/1530396/
http://www.aish.com/jw/me/On-the-Question-of-Palestine.html
Egilsstaðir,12.04.2018 Jónas Gunnlaugsson
RSS
Jónas Gunnlaugsson, 7.4.2018 kl. 11:47
slóð