Það er enn pláss fyrir málamiðlanir milli Rússlands og Vesturlanda Refsiaðgerðir vestrænna ríkja gegn Rússlandi geta leitt til þess að önnur alþjóðleg efnahagsleg uppbygging komi upp

Hrá tölvuþýðing. 15. apríl, 2022 18:21

HeimaRússland og FSU
Andrey Sushentsov:

 Það er enn pláss fyrir málamiðlanir

milli Rússlands og Vesturlanda.

Refsiaðgerðir vestrænna ríkja gegn Rússlandi geta leitt til þess að önnur alþjóðleg efnahagsleg uppbygging verði til. 

slóð

Andrey Sushentsov: There is still room for compromise between Russia and the West — RT Russia & Former Soviet Union
Eftir Andrey Sushentsov, dagskrárstjóra Valdai Club. 

 

© Sputnik/Konstantin Michalczewski 

 

Meðal stjórnmálaskýrenda á Vesturlöndum er núverandi fordæmalausum efnahagsþrýstingi á Rússland settur fram sem óafturkræft og farsælt ferli. Hins vegar, í Bandaríkjunum gera þeir sér grein fyrir því að hlutur þeirra í þessum leik er sambærilegur mikilvægi og Rússlands og gæti kannski verið enn meiri.

Þegar öllu er á botninn hvolft eru örlög dollars sem aðal varagjaldmiðils heimsins nú í húfi og undirliggjandi rökfræði heimsins hefur verið dregin í efa. Innan þessa ramma skiptu lykilframleiðendur auðlinda og vara, Rússland og Kína, á efnislegum vörum sínum fyrir fallega græna peningaseðla og stöfluðu þeim í vestræna banka, greinilega ekki búist við að þeir myndu nokkurn tíma verða frystir.

Nú, fyrir mörg lönd sem stefna að sjálfstæði utanríkisstefnu, mun spurningin vakna: Hvar nákvæmlega og í hvaða formi ætti að geyma hagnað og umfram afgang af auðlindum þeirra? Er enn skynsamlegt að gera þetta í formi bandarískra ríkisskuldabréfa sem geymd eru á Vesturlöndum? Eða er eðlilegra að skipta þeim út fyrir auðlindir sem fullvalda aðilar geta ráðstafað að vild, burtséð frá hverjum finnst hvað um utanríkisstefnu þeirra? 

 

 

Þetta er orðið að hnútaálagi fyrir efnahagskerfi heimsins. Með því að hefja frystingu rússneska gull- og gjaldeyrisforðans komu Bandaríkjamenn af stað keðjuverkun efasemda um hnattrænt eðli hagkerfis heimsins og um öryggi fjármálaeigna landa á erlendum mörkuðum.

Það eru hagsmunir Vesturlanda að viðhalda, að minnsta kosti að hluta, hinu alþjóðlega eðli fjármálamarkaða. Til að gera þetta er nauðsynlegt að láta ekki aðeins Rússland og Kína, heldur einnig önnur lönd sem eru handhafar skulda vestrænna ríkja, hafa áhuga á að geyma þær erlendis. Bandaríkin leyfa ekki að frystir sjóðir Rússlands séu notaðir til að greiða afsláttarmiða á erlendar skuldir. En það er ekki hægt að útiloka að þessir fjármunir leysist upp í framtíðinni. Hins vegar gæti þessari hreyfingu fylgt mikill fjöldi skilyrða á báða bóga.

Til dæmis, þegar þeir nálgast endurvakningu kjarnorkusamningsins við Íran, eru Bandaríkjamenn og Bretar farnir að bjóða Teheran mjög hagstæð kjör. Þannig hafa Íranir getað samið um skaðabætur frá Bretum fyrir skriðdreka sem þeim tókst ekki að útvega á áttunda áratugnum.

Það er líka sú hugmynd meðal bandarískra greiningaraðila að Bandaríkin ættu ekki að skapa vonlausa stöðu fyrir Rússland þar sem þeir muni ekki hafa annan valkost en að einbeita sér eingöngu að Kína. Að vísu eru þessar raddir enn í minnihluta - yfirstétt Bandaríkjanna talar fyrir efnahagslegri kyrkingu á Rússlandi, sérstaklega í núverandi bráða áfanga kreppunnar. Raunar er sú blekkingahugmynd sem er allsráðandi á Vesturlöndum í dag að öldur refsiaðgerða muni hafa í för með sér áfall fyrir rússneskt samfélag og grafa undan stuðningi við stjórnvöld.

Hins vegar, til lengri tíma litið, mun markmiðið um að rjúfa efnahagsleg tengsl Rússlands og Kína, og grafa þar með undan stöðugleika alþjóðlegu efnahagskerfisins, verða mikilvægara fyrir bandarísk stjórnvöld. Í þessum tilgangi er óhjákvæmilegt að aflétta hluta refsiaðgerðanna gegn Rússlandi. Það eru skýr dæmi um slíka starfsemi - Bandaríkin eru að reyna að endurvekja samskiptin við Venesúela og Íran til að draga úr alvarleika orkukreppunnar á heimsmörkuðum. 

 

 

Augljóst er að hagkerfi heimsins verður ekki það sama. Vegna kreppunnar munu óhjákvæmilega koma fram ný alþjóðleg efnahagsleg uppbygging. Þau verða ekki svo háð innbyrðis, en gera samt sem áður kost á hagkvæmum hagsmunum út frá hagsmunajafnvægi aðila.

Atburðarásin um synjun Evrópu á rússneskum orkuauðlindum ætti einnig að teljast ólíkleg. Það er ekkert slíkt magn af umframgasi í heiminum og það er ómögulegt að auka hratt framleiðslu frá öðrum aðilum vegna þess að eftirspurn á heimsvísu eykst. En vestræn neysla vex ekki í sama takti sem hún vex í Indlandi, Kína og Afríku.

NATO-ríkin geta gert tilraunir með aðra birgja, en gaskostnaðurinn verður að minnsta kosti tvöfalt hærri en nú er. Eftir þrjú ár verður erfitt að útskýra fyrir þýskum kjósendum hvers vegna þeir eru neyddir til að borga tvöfalt meira fyrir gas, í ljósi þess að Úkraínukreppan, þá verða þrjú ár í fortíðinni.

Hingað til hafa kollegar okkar á Vesturlöndum aðeins sannað vilja sinn til að fórna leikrænum því sem hægt er að viðurkenna í stuttan tíma. Það er eins og að setja fána þjóðar á prófílmyndina þína á samfélagsmiðlum í viku eða tvær. Lífið bendir til þess að ákveðið form af gagnkvæmum viðunandi efnahagsskiptum í orkugeiranum muni hefjast á ný á milli okkar, fyrst og fremst til að létta þrýstingi á evrópska kjósendur.

Áhættan af tilkomu annarra alþjóðlegra efnahagsfyrirtækja og ómögulegt að „hætta við“ veru Rússa í evrópska hagkerfinu benda til möguleika á afléttingu að hluta til vestrænna refsiaðgerða. Þetta á við um orku- og matvælasvið, brotnar framleiðslukeðjur og kaup á rússneskum vörum og náttúruauðlindum sem þeir þurfa algjörlega á að halda. Í framtíðinni verða samgöngutengingar, þar með talið flug, einnig eðlilegar. Þetta er efnahagslega gerlegt fyrir öll Evrópulönd, þar á meðal Rússland, og mun þjóna sem upphafspunktur nýs „kalds“ friðar á meginlandi Evrópu.

Þessi grein var fyrst birt af Valdaiklúbbnum